زخم

خوب نیست آدم درگیر دلخوری های کوچک باشد. ولو اینکه خواه ناخواه شخصا به جزئیات روابط اهمیت زیادی می دهد. خوب نیست مومن وقت دلخور شدن داشته باشد! خوب نیست دلش دریا نباشد...

اما من به شما میگویم در روابطتان با همه یکجور رفتار نکنید و همه را یکجور نبینید. یکی دلی ست، یکی عقلی، یکی ریز بین است، یکی فقط در یک سری مسائل عقلی و حسی ریز بین است نه چیزهایی که فاقد یکی از این دو هستند، یکی برایش خوش قولی مهم تر است یکی معرفت و یکی اهل دل بودن و دیگری هم رازداری... .

چی شد که به اینجا رسیدم؟ نمیدانم! اما من به شما می گویم، -نه به سفارش خودم، که دیگران!- اگر از کسی آزرده اید، رنجیدید بهش بگویید، البته با لحن و گفتار خوب، فکر شده و منصفانه، اما این را هم بدانید حرف زدن از ناراحتی تان روی همه بازخورد مثبت ندارد و چه بسا بدتر شود، و نه چندان امید ببندید به پذیرفته شدن و درک حرفتان و وجدان داشتن و توجیه نکردن طرف مقابل، و نه امیدوار باشید که گفتمان تان سرانجام به تغییری بیانجامد و نه باورکنید واقعا ناراحتی شما مسئله مهمی است و آنها سعی در برطرف کردن ناراحتی شما دارند، نه صرفا رفع عذاب وجدان خود! من معتقدم اگر کسی انسان فهمیده ای باشد و شما را عمیقا دوست داشته باشد و با شما دمخور باشد، دلخوری تان را می فهمد یا وقتی فهمید خودش را به آن راه نمی زند که نفهمیدم و "خب (بیخیال) چطوری!؟" هم تحویلت نمیدهد. اینها که مدام از تو میخواهند آنچه در دل نهان است را اشکار کنی، گاها مدعیان محبت و معرفت اند. و الا آدمی چند بار باید زبان بگشاید؟ 

من به شما میگویم، همه این حرف های من را ول کنید! و به آنچه دیگران توصیه میکنند عمل کنید! نتیجه سکوت و خودریزی هزاران درد روحی و جسمی است. مومن باشید و در روابطتان دلخور نشوید و در ظاهر و باطن بخندید ... که هیچ چیز ارزش ناراحت کردن شما را ندارد. :) 

+ مسلما من هم نتایج مثبتی (حداقل موقتا!) از حرف زدن گرفتم و اخیرا هم طی یک گفتگویی رابطه ام با دوستی محکم تر و دلخوری ها رفع شد. و باز مسلما تعمیم دادن یک نوشته به همه مردم کار عقلانی و درستی نیست و نگفتن هم چیزی را درست نمیکند همانطور که گفتن هم نه الزاما! اما به حرف زدن امید بیشتری است، نه اینکه حتما دیگری مثلا پی به اشتباهش ببرد برای آرامش خودت میگویم و اینکه حرف تو دلت تلنبار نشود و سو تفاهم ها برطرف شود و نگفتن ها باعث سرد شدن روابطت نشود.