یک: همه اونایی که در برابر اعتراضات و حرص خوردن های بعضی سکوت می کنند یا خودشون انتقادی نمی کنند، ته دلشون به اونچه که مورد مخالفت و انتقاد قرار داده شده، برعکس اعتقاد دارند یا حداقل اینکه به درستی و نادرستی موضوع شک دارند. از جمله، مساله ی رهبری.
دو: واقعن شست و شوی مغزی که میگن الکی نیست. ینی شما یه مدت پای صحبت های یک یا چند نفر - با نگرش سیاسی یکسان - بشین، تو کلاس ها و مجالسی که از این دست صحبت ها میشه بشین، البته باید توجه داشت فضای ارام و به ذور از هر گونه تنشی ایجاذ شده باشه، یهو به خودت میای می بینی داری چنان متاثر میشی که انگار همین ادمی که تا دو روز پیش بهش انتقاد می کردی، یه جور پاک و مومن برات جلوه داده شده ک خودتم از اونچه برات داره اتفاق می اقته شوکه شدی، و یا بالعکس تو فضایی بشین که برخلاف گروه اول که کارشون تمجید و حمایت و ... بدون کوچکترین انتقادیه، بساط انتقاد و تحلیل و حتی مخالفت و .. داغه! حالا فک کن از بچگی تو یکی از این محیط ها بزرگ شده باشی. عمومن چه حالتی اتفاق می افته؟
+ از کسانی که از بدو تولد تا لحظه مرگ به هیچ عنوان درگیر مسایل سیاسی نمیشن - درگیری به این معنی که لااقل فکر، تحقیق، سوال، پرس و جو و در مراحل بعد بحث کردن - خوشم نمیاد. ادم الزامن از خود طرف بدش نمیاد، اون خصلت خاص می تونه مد نظر باشه.
++ خوابم میاد حال ویرایش ندارم.
