کلید را انداخت و داخل شد.
چند لحظه به کفش هاش نگاه کرد و چند لحظه به کلید چراغ. کفش ها را همان جا کنار در رها کرد و در سیاهی خانه آرام و فرسوده به سوی نزدیک ترین مبل قدم بر داشت و خودش را روی آن انداخت. بغض گلویش را فشرده بود. یاد امروز افتاد و تمام ثانیه هایی که نزدیک بود بمبی منفجر شود و هر لحظه از ترس حضور آدمها و خیره شدن نگاه ها به چشمانش آن لقمه ی سنگین را قورت می داد و چون غده ای فرو می برد. حس می کرد چند ساعت است که نفس نکشیده و عجیب اینکه چگونه هنوز زنده مانده. "مگر چند بار به دنیا آمده ایم که این همه می میریم؟"* یاد بازی واژه ها می افتد و آن روزهای پاک نوجوانی که همه چیز یا زیبا بود و یا چشمی برای زیبا دیدن. قبل تر ها جمله ی مایوسانه ای به نظر می رسید و یک سیاهی مفرط که معلوم است از نگاه تاریک نویسنده نشات گرفته وگرنه دنیا آنقدرها هم سیاه نیست! به این فکر می کرد که آن روزها چه کم طعم مرگ را چشیده بود. مثل همیشه به خودش یادآوری می کرد که اگرچه تجربه ی مردن در عمر آدمی بسیار است اما هنوز هم ذوق مرگی یا دست کم دلخوشی های بسیاری وجود دارد و هنوز هم دنیا با نگاه آدم هاست که رنگ می گیرد. اما ... به راستی هنوز هم؟!
همین که به نتیجه ی مطلوب و البته تکراری ای از فکر هاش رسید، متوجه حلقه های اشک دور چشم هاش شد. به آنی تغییر حالت داد. کمرش را راست کرد و خمیازه ای کشید که به طبیعی جلوه دادن صورت و گم شدن رد پای اشک ها کمک می کرد. به روبه رو خیره شد با اخم کمرنگی که به به صورتش رنگ غرور می داد. یک آن یادش آمد دیگر کسی دور و برش نیست و نیازی به پنهان کردن بار سنگین وجودش ندارد. لبخند کمرنگی که کم کم تبدیل به لب های وارفته ی از بغض لرزیده شد بر لبانش نشست و دقیقکی طول نکشید که انبوه فریادهای خفه ش را زار بزند و آنقدر بگرید تا چشمان خسته ناامیدش - که دیگر رنگی از شوق نداشت - در سیاهی آرامی به خواب رود ...
*گروس عبدالملکیان
