کوتاه.

داخلی. کلاس. روز

 

    استاد شاگرد را زیر نظر گرفته است: خرده حرکات دست، ریتم آهسته ی باز و بسته شدن لب ها، و نگاهی که از گره خوردن به او اجتناب می کند.

       استاد: قلم هم می زنی؟

       شاگرد: تا مفهوم از قلم چه باشد.

       استاد: چرا سختش می کنی؟

       شاگرد: سخت می بینید.

       استاد: سایه ای از ابهامی!

      شاگرد: آشکار که باشی نمی بینندت. پرتوان نور در دل تاریکی از روزنه ای به درون می جهند، و                   برق چشمانی را به سوی خود می کشانند. نور که اندک باشد می درخشد. زیادت هر                     چیز آدمی را کور می کند.

      استاد: ولی او رحمتش را بر بندگانِ کور و کرش تنگ نمی کند.

     شاگرد: بر عوام رحمن است و بر خواص رحیم.

     استاد: ما را که با او قیاسی نیست. بلا تشبیه است. 

     شاگرد: آموزگار است.

     استاد: و تو از همه ش حجاب آموختی؟

     شاگرد: آنچه ما آموختیم به قدر عقل خویش بود.

     استاد: گناهِ جهل نیاور که خود گناه بزرگ تری ست.

     شاگرد: حضرتش فرمود: "من طلب الحق فاخطاَه کمن طلب الباطل فادرکه." از جهد به جهل  رسیدن برتر است از تکیه بر کرسی قضاوت!