پــرانه

آبی فیروزه ای

يكشنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۵، ۰۸:۲۶ ب.ظ

راستش از صبح این دست آن دست کردم. هی دو خط نوشتم، 5 خط فکر کردم، 20 خط حرف زدم و آخر ... هنوز که هنوزه حداقل نیمی از کار مانده. راستش اگر جایی می خواستم برم، برنامه ریزی دقیق تری می کردم و به خاطر تنگی وقت بیشتر به کارهایم می رسیدم. همین است که روزهای تنگ ِ سخت ِ پرفشار اصولا روزهای مفید تری هستند. حالا بگذریم، آمدم بگویم میخواهم بنویسم اما کتابچه یِ شعرِ قرمز رنگِ کوچکِ رویِ تخت (راستش نمی دانم ترتیب صفت ها را درست نوشتم و اصلا ترتیب خاصی در دستور زبان فارسی مان برای صفت های رنگ، اندازه و ... هست؟ اگر انگلیسی بود راحت تر می نوشتم! نه اینکه فکر کنید میخواهم بگویم انگلیسی بلدم، نه کلی ش را که یادم رفته، این را هم از همان دوران راهنمایی خوب بلد بودم، نه اینکه فکر کنید فرمول های دو خطه معلم را حفظ میکردم، نه، فقط صفت ها را کنار هم می چسباندم و از آهنگ خوش ریتم تر هرکدام ترتیبشان را می فهمیدم و هنوز هم همینکار را میکنم) که وقتی به مانیتور و برگه های چک نویس رو به رویم نگاه می کنم رنگ ِ قرمزش از سمت راست نگاهم با روحم بازی می کند و عمیقا دلم ... تاکید می کنم که عمیقا دلم می خواهد برش دارم و مثل دیروز بخوانمش و به آرامش برسم. شعرهایش خوب است، فکر می کنم که خوب باشد. آدم با خواندنش خودش را غمزده ی پژمرده ناکام نمی بیند. حس رهایی دارد، شاید هم رویا. راستش نمی دانم، اما فکر می کنم که کتاب شعر خوبی است. حداقل اینکه صفحات اول مقدمه ش سخت خوب بود! با آنکه بعضی از حرف هایش را قبول ندارم.

حالا مانده ام که برای تو بنویسم، و برای رهایی دلم، برای حرف هایی که جمع شده، برای فکر های جدیدی که به سرم زده، برای 21 سال زندگی که سخت بود و عجیب بود ... برای عادی بودنش، برای روزهایی که مانده، راستش دلم می خواهد بنویسم، آنقدر بنویسم که حس کنم تمام این بغض های چند سالهَ م را از ته وجودم خالی کرده م. راستش، از همین دیروز که این کتاب را دو خط خواندم و 10 خط فکر کردم، فهمیده ام که من دیگر 21 ساله ام و باید بر خلاف میل قلبی همیشه ام که خودم را چند سال کوچک تر می دانستم و دوست داشتم که بدانم و بیست سالگی به بعد را باور نکنم، مثل 21 ساله ها که نه، چون نمی توانم مثل دختران 21 ساله دیگر باشم، اما مثل خود 21 ساله م قدم بزنم، فکر کنم، حرف بزنم و تصمیم بگیرم ... . راستش را بخواهی گویی ناگزیرم از مانند شدن، اما سعی می کنم خود شاد ِ کودکانه م را کنار این بالغ ِ بیست و چند ساله حفظ کنم. چون این روزها بدون این بچه ی بازیگوش، حس شکستگی مفرط، و رنجِ تحمل نشدنی بر دلم سنگینی میکرد. حالا باید سعی کنم منطقی و عاقل باشم حتی اگر بغض گلویم را بگیرد، باید همین الان بروم سراغ همان چند خطی که از صبح این دست آن دست کردمشان. امیدوارم این خود ِ بالغ م، با من کنار بیاید، همراهی ام کند و مرا دوست بدارد و من هم دوستش بدارم. و کودکِ مهربانِ خندانم مرا فراموش نکند و بگذارد تا آخرین لحظه ی بودن قلبا شاد باشم و "احساس خوشبختی" کنم. 


  • موافقین ۰ مخالفین ۰
  • يكشنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۵، ۰۸:۲۶ ب.ظ
  • پر

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی