پرکن جاهای خالی را. به توانِ محدود و نیازِ ابدی ام به تو، رحم کن.

فرمود که از تو فراوان بخواهم، که تو مرا در سختی ها کفایت می کنی.

که کمکم می کنی بر مشکلات غالب شوم.

که تو دستم را می گیری 

و همراهی ام می کنی.

که تو کافی هستی.

که با تو می شود از همه ی سختی های کوچک و بزرگ عبور کرد.

که امیدوارم توکلِ من به خودت را بی پاسخ نمی گذاری و به برکت این توکل، همتِ استوار می بخشی.

که تو خوب خدایی هستی 

و من به بنده نوازی ات امیدوارم ... .

خدای مهربان

به دست ِ خالی و راه نرفته و برگشته ام نگاه نکن. به لطافت بیکرانت بنگر. اگر که من لایق بخشش هم نباشم تو حتما سزاوار بخشیدنی. خب؟